Onbezorgd

Vanochtend liep ik met mijn hond door het bos. Claartje is nu iets meer dan een jaar oud, volop in de hondenpubertijd. En zoals alle pubers is ze bezig met het ontdekken van wat wel en niet kan, met het aftasten van haar grenzen. Zowel lichamelijk als sociaal: wat mag ik en wat niet?

Het deed me denken aan mijn twee dochters, die daar ondertussen overheen gegroeid zijn. Ook zij moesten hun weg leren vinden, met hulp van ouders, scholen, vrienden, familie en al die anderen die van invloed zijn op de manier waarop je in het leven staat.

Voor mijn dochters is het fijn geweest dat al die steun in hun jeugd aanwezig was. Zoals die voor veel kinderen aanwezig is. Toch zijn er ook kinderen die het moeilijker hebben bij de start van hun leven. Van wie de ouders, door wat voor reden dan ook, niet de ondersteuning kunnen geven die nodig is. Of kinderen die met zichzelf in de knoop zitten.

Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik daar nooit zo bij stil heb gestaan voordat ik de documentaire over het meisje Alicia zag. Een meisje dat door omstandigheden uit huis werd geplaatst en steeds verder in de problemen kwam. Terwijl ze eigenlijk hunkerde naar de liefde van haar moeder, werd ze steeds nukkiger door het gebrek daaraan. Als vader van twee dochters breekt je hart op zo’n moment en wil je het liefst zeggen: laat haar maar bij ons wonen.

Maar dat is voor dit soort kinderen geen panklare oplossing. Daarvoor is de situatie te complex. Tegelijkertijd ben ik wel blij dat we als wethouders en ambtenaren, samen met de zorgverleners, in de regio Rijk van Nijmegen dagelijks ons best doen om de jeugdzorg te verbeteren. Zodat de kinderen als Alicia in de toekomst dichter bij huis hulp krijgen en hopelijk niet uit huis hoeven worden geplaatst. En dat ze, net als Claartje, onbezorgd en vrolijk door het bos kunnen huppelen.